"Speelklokken, oude motown klanken, een coole vrouwenstem, stevige drum-bass riffs met gorgelende, spruiende orgels, Mickey Mouse, zacht zoemende bromtollen, Bonanza, speelgoed gitarren met lachwekkende bongo's, The Sound of Music, Mississippi bluesclusters en meer. Wat flexkögel daarmee doet, is andere koek ! Ieder stuk wordt droog en volkomen straight gespeeld. Hm, niets aan de hand, zegt je gevoel. Maar, allerlei subtiele vertragingen, plagerige ondertoontjes, stop and go met terloopse detours (voordat je doorkrijgt hoe weird, zijn ze al weggestorven) zorgen voor verschuivinkjes, verspringen. Het lijkt soms op een schilderij uit de lijst gesneden en direct op behang met bloemetjes, wilde strepen of of sterretjes plakken. flexkögel doet dat speels, trefzeker en buitengewoon goed gedoseerd. Steeds op het scherp van de snede. De groeten van Tom Zé ! Vooral in het fluisterend hardop denknummer met de mooie titel I mean to scream. flexkögel beweegt langs allerlei uithoeken van onze gevoelswereld c.q. de talig-muzikale uitdrukkingsvormen daarvan." www.let.uu.nl